در تعیین سطح زبان انگلیسی بهتون میگن مبتدی، پری‌اینترمدی‌ایت، ادونس و … .
اما تا حالا فک کردین یعنی چی؟
مثلا اگه میگن اینترمدیت هستین یعنی دقیقا کجایین؟!
مبتدی کیه و فرقش با المنتری چیه؟
ادونسا چه کارایی بلدن که آپر-اینترمیدیتا نمی‌تونن انجام بدن؟!
جواب این سوالات رو تو این پست می‌گیرید.
ویدیوی این پست رو در صفحه اینستاگرام آیلتس با خانوم میم ببینید.
چرا هر زبان‌آموزی باید تعیین سطح بشه؟
تعیین سطح زبان انگلیسی کمک می‌کنه این سه سوال مهم رو جواب بدین:
۱. زبان انگلیسی من در چه سطحیه؟
۲. دارم پیشرفت میکنم یا نه؟
۳. بعد از این مرحله، باید چیو یاد بگیرم که بتونم به هدفام برسم؟
برای پیدا کردن جواب باید بدونید:
- تعریف دقیق سطح یا level چیه
- با چه ابزاری تسلط زبانآموز در هر چهار مهارت سنجیده میشه
- کدوم منابع آموزشی با همون تعاریف از level منطبق هستن
پس می‌بینید که همه چیز به نتیجه تعیین سطح زبان انگلیسی بستگی داره.
استفاده از یک آزمون استاندارد با سنجش چهار مهارت:
- مکالمه [Speaking]
- شنیداری [Listening]
- خواندن [Reading]
- نوشتاری [Writing]
و البته لغات [Vocabulary] و گرامر [Grammar] مشخص می‌کنه:
- الان دقیقا از پس چه کارایی به زبان انگلیسی برمیاید
- برای اینکه برید سطح بالاتر دقیقا چه چیزایی رو باید یاد بگیرید
در این پست با مفهوم درست سطح یا level آشنا میشید؛
و می‌تونید با یک ابزار خودسنجی، ظرف چند دقیقه تخمین بزنید که زبانتون در چه سطحیه.
مفهوم سطح یا level از کجا اومده؟
۱. چارچوب اروپایی یادگیری زبان (CEFR)
سالها پیش، بین ۱۹۸۹ و ۱۹۹۶ اتحادیه اروپا تصمیم میگیره برای اینکه کار و تحصیل بین کشورهای اتحادیه اروپا راحتتر انجام بشه، یک مبنای مشترک برای آموزش و سنجش زبان‌های خارجی تدوین کنه:
“چارچوب مرجع اروپایی مشترک” Common European Framework of Reference که به اختصار CEFR بهش گفته میشه.
CEFR دیگه منحصر به اروپا نیست. بلکه در فراگیری بیش از ۴۰ زبان زنده دنیا ازش استفاده میشه.
در واقع، CEFR یک چارچوب مرجع برای یادگیری، آموزش و سنجش زبانه.
این چارچوب، تسلط بر زبان رو در قالب شش سطح تعریف می‌کنه: A1, A2, B1, B2, C1, C2
در این چارچوب کارایی که زبانآموز در هر سطح میتونه انجام بده رو بصورت Can-Do Statements یا عبارات “میتونه-انجام بده” سازماندهی شده.
این جدول که اهداف یادگیری CEFR در هر سطح رو خلاصه می‌کنه:
نسخه PDF این جدول رو اینجا دانلود کنید.
مثلا میگه زبانآموز سطح A2 میتونه در مهارت رایتینگ یا نوشتار، یه یادداشت کوتاه و ساده بنویسه و از کسی تشکر کنه.
در ضمن، CEFR سه تا هم سطح پلاس + داره: +A2+, B1+, B2
این سطوح یه وضعیت بینابینی رو نشون میده؛ مثه دوره نوجوونی که نه دیگه کودکید و نه هنوز بزرگسال!
مثلا در سطح +B1 زبانآموز، کارهایی رو میتونه انجام بده که نه به B1 تعلق داره، نه در B2 تعریف میشه.
در چارچوب CEFR به زبان‌آموزا گفته میشه:
- مبتدی یا Basic (سطح A)
- مستقل یا Independent (سطح B)
- مسلط، پیشرفته یا Proficient (سطح C)
خلاصه اینکه، براساس این چارچوب CEFR، چه کتاب‌ها و دوره‌ها و سیلابس‌ها و آزمون‌هایی که طراحی شدن … .
مثلا آزمون IELTS هم براساس چارچوب CEFR طراحی و نمره‌گذاری شده.
در واقع، شکل‌گیری این چارچوب مرجع، نقطه عطفی در حوزه آموزش و سنجش زبان بود؛ نقطه عطفی که خالی از اشکال هم نبود … .
مشکل چارچوب CEFR چی بود؟
این بود که عبارات “میتونه-انجام بده” بیش از حد کلی بود و خیلی از هدف‌های یادگیری رو پوشش نمی‌داد.
نتایج بعضی مطالعات کیفی هم CEFR رو تایید نمی‌کرد؛ یا همخوانی‌ای که انتظار می‌رفت این چارچوب در یادگیری زبان‌های مختلف داشته باشه وجود نداشت.
بهمین دلیل ‘پیرسون’ خودش دست به کار شد!
اسم پیرسون رو اگه نشنیدید، حتما دیکشنری‌های زرد رنگ لانگمن – پیرسون و … رو دیدید.
یا حداقل کتاب‌های Top Notch, Speak Out, Cutting Edge, Summit رو دیدید.
موسسه پیرسون در پروژه‌ای به نام GSE یا مقیاس جهانی زبان انگلیسی، اهداف یادگیری در چارچوب CEFR بازبینی شد.
۲. مقیاس جهانی انگلیسی (GSE)
GSE متناسب با نیازهای چهار گروه از زبان‌آموزا، اهداف یادگیری رو طبقه‌بندی کرده:
- بزرگسالانی که می‌خوان انگلیسی عمومی یا General English شون رو تقویت کنن
- کسایی که انگلیسی آکادمیک یا تحصیلی مد نظرشونه
- افرادی که باید انگلیسی تجاری یا Business English رو یاد بگیرن
- زبان‌آموزان جوان و نوجوانی که بین سنین مدرسه ابتدایی یا ۵ تا ۱۲ سال هستن
با استفاده از مقیاس GSE، میشه مشخص کرد که شما در هر مهارت دقیقا چه کارهایی رو می‌تونید انجام بدید.
بعلاوه، هر کدوم از این اهداف یادگیری بصورت یک عبارت “میتونه-انجام میده” یا can-do statement تعریف میشه.
به هر کدوم از این عبارات نمره‌ای اختصاص داده شده؛ مثلا زبانآموز با سطح متوسط در مهارت اسپیکینگ یا مکالمه، میتونه به زبان انگلیسی عذرخواهی کنه و عذرخواهی کسی رو جواب بده که نمره ۳۱ بگیره.
پس چارچوب GSE در تعیین سطح زبان انگلیسی میتونه تشخیص بده زبانآموز در هر level میتونه چه کارهایی رو در هر کدوم از مهارت‌های چهارگانه زبان انگلیسی انجام بده.
معنی نمره‌های تعیین سطح با مقیاس GSE چیه؟
یادگیری انگلیسی مثل ریاضی خوندن یا مهندسی برق نیست که هر مبحث رو بدنبال مبحث قبلی یاد بگیرید.
زبان‌آموزی لزوما سلسله مراتبی نیست!
پس اینکه در آزمون تعیین سطح زبان انگلیسی – با چارچوب GSE – نمره ۶۱ بگیرید، به‌معنی این نیست همه چیزایی که تا سطح B2 یا Upper-Intermediate هست رو حسابی بلدید.
به این معنی‌ام نیست که از هدف‌های یادگیری سطوح بالاتر چیزی نمی‌دونید.
به زبون ساده اگه زبان‌آموزی نمره ۶۱ در تعیین سطح با مقیاس جی.اس.ای بگیره، معنیش اینه که:
- ۵۰٪ احتمال داره از پس “میتونه انجام بده”های اون سطح بربیاد.
- بیش از ۵۰٪ احتمال داره از پس “میتونه انجام بده”های سطح پایین‌تر بربیاد.
- کمتر از ۵۰٪ احتمال داره از پس “میتونه انجام بده”های سطح بالاتر بربیاد.
سطح زبان انگلیسی من چیه؟
برای اینکه شروع به یادگیری کنید نیار به یک پروفایل کامل و تحلیلی از توانایی‌ها و محدودیت‌هاتون در یادگیری زبان دارید.
درباره تعیین سطح اینجا بخونید.
گردشگر زبان [TOURIST]
همونطور که گفتیم این سطح در چارچوب مرجع اروپایی زبان [CEFR] اصلا تعریف نشده بود.
چون در CEFR، سطحی پایین‌تر از مبتدی قایل نبودن که بتونه از زبان خارجی استفاده کنه یا اصطلاحا کاربردهای زبان رو تولید کنه.
مگه پایین‌تر از مبتدی‌ام سطحی هست؟
اونایی که موقع تعیین سطح زبان انگلیسی میگن ما هیچی هیچی هیچی از زبان سرمون نمیشه …
کسایی هستن که به دامنه بسیار محدود کلمات و عبارات حفظی که در موقعیت‌های مشخص بکار میرن متکی هستن.
در مقیاس GSE نمره ۱۳ تا ۲۱ می‌گیرن و بهشون گردشگر زبان یا توریست گفته میشه.
شاید بشه گفت شباهت این دسته از زبان‌آموزا با توریست‌ها یا گردشگرها در این باشه که هر دو دانش محدودی نسبت به جایی که رفتن دارن!
دسته دیگه‌ای هم هستن که دامنه محدودتری از کلمات و اصطلاحات رو نسبت به ”گردشگران‌زبان“ بلدن.
بهمین خاطر نمره‌ای بین ۱۰ تا ۱۳ که پایین‌ترین نمره در مقیاس GSE تعیین سطح زبان انگلیسی هست می‌گیرن.
به این زبان‌آموزها انگلیسی دست‌وپا شکسته [SMATTERING] گفته میشه که اشاره به معلومات بسیار سطحی در زبان انگلیسی داره.
در واقع این دو گروه کسایی هستن که چند کلمه یا جمله حفظی و …. رو بلدن که اون هم اغلب با اشکال در تلفظ یا گرامر همراهه. مثلا:
- No understand :))
- Excuse me.
- Sorry.
- Repeat, please!
- Hello, How are you?
- Interesting!
- Yes, of course.
- Can you speak English?
اگه شما هم در این سطح هستید، اصلا خجالت نکشید!
اینکه در مقیاس جهانی انگلیسی، این سطح به رسمیت شناخته شده به این دلیله که خودش مرحله‌ای مهم برای ورود به سطح مبتدیه :)
سطح مبتدی [STARTER / BEGINNER]
به زبان‌آموزای این سطح Beginner هم گفته میشه و می‌تونن:
- اصطلاحات روزمره و عبارات بسیار ساده مربوط به نیازهای روزمره‌تون رو متوجه بشید و بکار ببرید؛ مثل خرید از سوپرمارکت و سوار مترو و تاکسی شدن و …
- خودتون یا دیگری رو معرفی کنید و درباره مسایل شخصی مثل محل زندگی و شغل و خونواده و اینها سوال بپرسید و جواب بدید؛
- در شرایطی که فرد آهسته و شمرده صحبت می‌کنه و حاضره اگه گیر کردید بهتون کمک کنه، باهاش ارتباط برقرار کنید؛ مثلا حرفش رو تکرار کنه اگه نفهمیدید یا از کلمات آسون یا حتی زبان بدن استفاده کنه و …
اگه شما این ویژگی‌ها و توانایی‌ها رو دارید، زبانآموز مبتدی یا سطح A1 هستید؛ یعنی دیگه tourist یا smattering نیستید بلکه Starter اید.
سطح مقدماتی [Elementary] یا A2 و پیش-متوسطه [Pre-Intermediate] یا A2+
– اگه می‌تونید جملات و اصطلاحات رایج مربوط به موضوعات روزمره مثل اطلاعات شخصی و خونوادگی، خرید، شغل، مکان جغرافیایی، … هست رو متوجه بشید؛
– اگه می‌تونید در کارای روزمره‌ای که مستقیما احتیاج به تبادل اطلاعات داره، ارتباط برقرار کنید.
– اگه می‌تونید با عبارات و جملات ساده، خودتون و اطرافتون رو توصیف کنید؛
شما در یکی از دو سطح مقدماتی و یا پیش متوسطه هستید.
به این دو سطح elementary و pre-intermediate گفته میشه.
ازونجایی که زبان‌آموزا، اواخر سطح مقدماتی و اوایل سطح پیش-متوسط توانایی‌های نسبتا مشابهی دارن، طی این پست در یک گروه معرفی شدن.
متوسط پایین [Low-intermediate] و متوسطه [Intermediate] یا B1+
B1 در واقع سطح متوسطیه که هنوز یه پاش توی پیش متوسطه [Pre-Intermediate] است.
برای همین بهش Low-Intermediate گفته میشه که اشاره به نمرات پایینی سطح متوسط [Intermediate] داره.
سطح متوسط جاییه که خیلی از زبان‌آموزا به فکر میوفتن آیلتس بدن.
اما از اونجایی که خلاهای زیادی در یادگیری‌شون وجود داره، پدیده‌ای شکل گرفت به نام پیش-آیلتس یا PRE-IELTS.
اگه سطح شما متوسط یا اینترمدی‌ایت باشه باید بتونید:
- نکات اصلی یک مطلب استاندارد ـ یعنی شعر نباشه، ادبیات کهن نباشه، انگلیسی سیاه‌پوستای امریکایی نباشه، … ـ رو درباره موضوعات آشنا که ضمن کار، تحصیل یا تفریح … زیاد باهاشون برخورد داشتین رو بفهمین؛
- در سفر خارج از کشور – جایی که انگلیسی صحبت میشه – از پس بیشتر موقعیت‌هایی که برای یک مسافر یا توریست پیش میاد بر بیاین؛
- نوشته‌ای پیوسته و منسجم – و نه فقط توالی چند جمله – رو درباره موضوعات روزمره یا علایق شخصی‌تون بنویسید؛
- تجربیات، رویدادها، رویاها و امیدهاتون رو توصیف کنید و دلایل و توضیحاتی رو درباره دیدگاه و برنامه‌تون بطور خلاصه بگید؛
B2+ (Upper-Intermediate) بالاتر از متوسطه یا و B2 (High-intermediate) سطح متوسطِ بالا
متوسط بالا، یعنی جایی از سطح متوسط که دیگه داره به سطح بعدی یا Upper-intermediate میرسه!
همونطور که دیدین، سطح متوسط خودش دو سطح داره:
- Low-intermediate
- High-intermediate
توانایی‌های زبان‌آموزای Low-intermediate بیشتر به سطح پیش-متوسطه یا Pre-Intermediate نزدیکه.
توانایی‌های زبان‌آموزای High-intermediate بیشتر به سطح بالاتر از متوسطه یا Upper-intermediate شباهت داره.
اگه سطح آپر اینترمدیت باشید، می‌تونید:
- ایده اصلی یک متن پیچیده رو ـ هم به‌لحاظ عینی و هم انتزاعی ـ که شامل مباحث فنی در زمینه تخصصی خودتون هست رو متوجه بشید؛
- فوری و روون [Fluent] با یک انگلیسی‌زبان، طوری ارتباط برقرار کنید که جریان گفتگو پیش بره و هیچیک از طرفین برای حفظ گفتگو به خودشون فشار نیارن؛
- متنی واضح همراه با جزییاتش رو درباره تنوعی از موضوعات بنویسید و نظرات‌تون رو با گفتن نقاط ضعف و قوت گزبنه‌های مختلف توضیح بدین؛
پیشرفته [Advanced] یا C1
شما سطح پیشرفته یا advanced هستین، وقتی بتونید:
- متون طولانی‌تر و سخت‌تر رو همراه با معانی پنهان (استعاری، فیگوراتیو و کنایی، …) اونها متوجه بشید.
- روون و راحت، بی‌معطلی و بدون طفره تقلا اظهار نظر کنید؛ بدون اینکه معلوم باشه دارید دنبال لغت یا اصطلاحی می‌گردید.
- در موقعیت‌های تحصیلی، اجتماعی و حرفه‌ای بطور منعطف و موثر از زبان انگلیسی استفاده کنید. منعطف یعنی اینکه با مدیرگروهتون همونجوری حرف نزنید که با همکلاسیتون!
- متنی با ساختار صحیح همراه با جزییات واضح و قابل فهم رو درباره موضوعات پیچیده بنویسید که استفاده از الگوهای سازماندهی، مرتبط‌سازها و ابزارهای انسجام بخشی به متن توش باشه؛ (اگه تونسسستییین…؟!)
مسلط [Proficient] یا C2
وقتی میشه گفت شما یک زبانآموز Proficient یا مسلط و ماهر هستین و به انگلیسی در حد زبان مادریتون واردین که بتونین:
- تقریبا هرررررچیزی رو که به زبان انگلیسی می‌شنوید یا می‌خونید رو متوجه بشید؛
- اطلاعاتی که از منابع گفتاری یا نوشتاری میاد رو جمع‌بندی کنید و بشکل یک مبحث سازمان‌یافته و منسجم ارایه‌اش بدین.
- براحتی و بلافاصله، اظهارنظر کنین و منظورتون رو به شیوه‌ای ظریف منتقل کنید و معانی مختلف رو در موقعیت‌های پیچیده برسونید.
GSE vs. CEFR – چارت مقایسه سطوح مختلف در دو چارچوب CEFR و GSE
در استفاده از این چارت برای تعیین سطح زبان انگلیسی دقت داشته باشید؛
نقاط برش نمرات در هر سطح لزوما خیلی شسته رفته و دقیق نیست.
مثلا مرز بین سطح یک بالاتر از متوسطه و پیشرفته نمی‌تونه دقیقا نمره ۷۵ باشه؛
چون بخشی از انتظارات و اهداف یادگیری هر سطح یا همون “میتونه-انجام بده”ها در سطح بالاتر هم ممکنه وجود داشته باشن.
این پست خانوم میم درباره آمادگی برای آزمون تعیین سطح زبان انگلیسی + نمونه سوالات آزمون‌های رایج رو حتما ببینید.
_________ نوبت شماست _________
شما چه تجربه‌ای درباره تعیین سطح زبان انگلیسی دارید؟
آموزشگاه‌ها و کلاس‌های خصوصی چطوری تعیین سطح می‌کنن؟
تجربه‌هاتون رو در قسمت نظرات با زبان‌آموزای دیگه در‌میون بگذارید.
سلام خسته نباشید
مقالتون خیلی مفید و عالی بود مرسی ممنونم.
ممنون از شما
عالی بود
ممنون از شما :)
من زبانم خیلی خوب نیست میخواهیم. زبانم خیلی خوب بیشه و زندگی در لندن میکنم. نمیتانم انگلیسی درست گپ بزنم خیلی ضرورت دارم. ربان یاد بیگرم. و این سایت که دیدم. عالی درس اش خیلی خوب است. خوش مشم. کمکم کند ممنون
خوشحالم براتون مفید بوده :)