پارســــــــــــــــال همین موقع‌ها بود.
اردیبهــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــشت.
حوالی یک بحران اگزیستانسیال.
بعد از فـــــــــــــــــوت پــــــــــــــــــــــدرم،
و کلـــــــــــــــــــــــــــــــــــــی اتفاق دیگه،
که نمی‌دونـــــــم خوب بودن یا بد.
ولی انگار هرچی از واهـمه‌‌هام اومد وهــم بود.
و هر چی به نـــــــــــــدونستنه‌هام اضـــــــــافه کرد،
زنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدگــــــــــــــــــــــــــــــی بود.
القصـــــــــــــــه …
یه پیرمــــــــردی …
تو روســـــــــــــــــــــــــتا …
از دار دنیا فقط یه اســـب داشت.
که اونـــــــــــــــم گــــــــــــــــــــــم مــــــــــیشه.
هم ولایـــــــتی‌ها جمع میشن دورش،
میگن چه بــــــــــــــــد شد اینطوری شد،
میگه نمی‌دونیم بــد شد یا خوب شد.
می‌پرسن چی داری میگی،
کل زندگیت همون یه اسب بود،
اونم گذاشـــــــــــــــــــت رفـــــــــــــــــــــــــت.
تازه میگی نمی‌دونیم خوب شد یا بد شد!
چــــــــــــــــــــند روزی می‌گــــــــــــــــــــــــــــذره.
اسبه با یه مادیـــــــــــــــون بر مـــی‌گرده.
همـــــــــسایه‌ها میگن چه خـــوب شد،
اســـــــــبات شـــــــــــــدن دو تـــــــــــــــــــــــــا!
میگه نمی‌دونیم خوب شد یا بــد شد.
میگن الان دو تا اســـــــــــــــــــــــب داری،
مــــــــــــــــــــگه میــــــــــــشه بــــــــــد باشه!
چـــــــــــــــــــــــــند وقـــــــــــــــــتی می‌گــــــــــــــذره.
پسر پیرمرد با اسب جدید میره ســــواری.
میوفته زمــــــــــــین و پـــــــــــاش می‌شکنه.
هــــــــــــــــــــــمه تاســـــــــــــــــــــــف می‌خورن:
– چـــــــــــه بــــــــــــــــــــــــــد شـــــــــــــــــــــــد … .
باز میگه نمی‌دونیم بد شد یا خوب شد.
تو همون روزا پادشــــــاه،
همه پسرای جــــوون رو،
جمع می‌کنه ببره جــــنگ.
جنگی که توش کلی سربــــــــــــــــــاز کشته میشن.
پسر پیرمرد بخاطر شکستگی پاش معاف میشه.
ولی نمی‌دونیم خــــــــــــــــوب شد یا بــــــــد شد … .
خلاصه که داشتم می‌رفتم شــــــــــــــــــیراز.
نه هتــــــــــــــلی که می‌خواستم جـــــــا داد.
و نه تاریخی که می‌تونستم پرواز داشت.
این بود که شیراز شـــــــــــــــــــــــــد اصفهان.
نمی‌دونم خوب شد یا بـــــــد شـــد.
فقط می‌دونم شســـــــــــــــت و برد.
هر چی چربی ماسیــــــده بریونی،
تو له‌له گرمای ظهر خـــــــــرداد رو،
هر چی کشمکش بیــــــــــــــــهوده،
با یـــــــــــــــــــــــــــــار بیــــــــهوده‌تر رو،
هر چی مزاحم نوامیـــــــــــــــــــس،
روی ســــــــــــــــی‌وپــــــــــــــــــــــــل رو،
هر چی نگاه غضــــــــــــــــــــــب‌ناک،
به زلــــــــــــف پریـــــــــــــــــــــشون رو،
و هرچی دیــــــــــــــــــــــــــــــگه رو که،
از سفر ۱۵ سال پیش مونده بود،
همه رو شـــــــــــــــــــست و بــــــــــــرد.
با مــــــــــــــــــــــاهان و مریــــــــــــــم آشنا شدم.
یه جــــــــــــــــــــــــــــون اضــــــــــــــــــــافی گرفتم،
برای حـــــــــــــــــــــــــــل و فصل چند بحـــــران.
و سوگ برام قــــــــــابل تحــــــــــــــــمل‌تر شد.
اینجا-و-اکنون-های ســــفر به اصفهان رو،
تو ویدیوی راهنمای گیاه‌خواری گذاشـتم.
تو اصفهان هر جا دلتون رفت،
باهـــــــــــــــــــــــــــــــــاش بــــــــــــــرید.
هــــــــــــــــــــــــــــــــــر جـــــــــــــــــــــــــــــــــــــا،
ولـــــــــــــی نه با هـــــــــــــر کـــــــــــــــــی.
مخصوصا با پیرزنهای گانــگستری که دخترای غیربومی سه‌پایه به دستِ ساکنِ هتل مرمت شده‌ی کوچه بالایی رو طعمه می‌بینن.
بهم پیشنهاد کرد یه خونـه در دست بازسازی،
که قراره بزودی اقامتگاه بشه رو نشـــونم بده.
کــــــــــــلمه مـــــــــرمــــــــــــــت رو که شنیـــــــــــــدم،
زوال عقــــــــــــــــــــــــــــــــلم عــــــــــــــــــــــــــــــــود کرد.
دنبالــــــــــــــــــــــــــــــش راه افتــــــــــــــــــــــــــــــــــــادم،
تو کوچـــــــــــــــه پس کوچـــــــــــــه‌های اصفهان.
وارد عــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــمارت که شــدیم،
به خــــــــــــــــــــــــــــودم اومـــــــــــــــــــــــــــــــــدم،
که می‌تونه از این خـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرابه،
که چند تا کــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــارگر،
یه پیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرزن،
و یه دخــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــتر توش بود،
فقط چند تا کارگر و یه پیرزن بیرون بیاد.
پخش مســـــــــــــــــقیم تـــــــــــــــــراژدی تو سَرم،
با سوالات گانــــــــگستره‌ی قصه قـــــــطع شد.
– آقا اینجا تا ۳ ماه دیگه تموم مــــــــــــــیشه،
ایــــــن خانــــــــــوم بــــــــــــیاد بــــــــــــــــــــــــــمونه؟
+ نه خانوم … حــــــــــداقل یه سال کار داره!
به زور خودمو از سوراخــــــــــی که،
به اسم درِ هتـــــل باز کرده بودن،
کشــــــــــــــــــــیدم بـــــــــــــــــــــــــــــیرون.
البته به زور فیزیــــــــــــــــــــــــــکی نه،
زور روانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی.
لبخنــــــــــــــــــــــــــــــــــدای هول هولی،
جمله‌های تاییــــــدی از سر-وا-کنی،
خدافـــــــــــــــــظی دستپـــــــــــــــــاچـــــه.
پـــــــــــــــــرده آخــــــــــــر دم در حــــــــــــــــــــــیاط خونه‌اش،
داشت دور شدن طعمه رو تــماشا می‌کرد که داد زد:
ماهــــــــــــــــی چـــــــــــــــــــــــــقدر می‌گــــــــــــــــــــــــــــــــیری؟!
پست بعدی درباره اضطراب‌های اگزیســــــــتانسیال،
مخصوصا اضطراب مرگـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه :)
اگه از این پــــــــــــست خوش‌تون اومــــــــــــــده می‌تونید،
پست‌های دیگه‌ای رو هم که مستقیم یا غیرمستقیم،
به عشقــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوحال مربوط هستن رو ببینید:
- مشروب و چیزایی که درباره‌اش نمی‌دونید
- راهنــــــــمای سفر به سیستان و بلوچستان
- چیزایی که باید قبل از گل کشیدن بدونید
- راهنمای سفر به قـــــــــــشم، هرمز و هنگام
- ایــــــران از نـــــــگاه توریـــــست‌های امریکایی
- راهنــــــــــــــمای ســــــــــــــــفر به کــــــــــــــردستان
- تعدد رابطه جنسی : تنوع‌طلبی یا اختلال؟
- راهــــــــــــــــــــــــنمای ســــــــــــــــفر به یـــــــــــــــــــــزد
برای اطلاع از پست‌های جدید صفحه اینستاگرام و کانال یوتوب خانوم میم رو دنبال کنید.
_________ نوبت شماست _________
تجربه و دیدگاه شما می‌تونه به دیگران کمک کنه تصمیمات بهتری بگیرن :)
ثبت ديدگاه