پارســــــــــــــــال همین موقع‌ها بود.
اردیبهــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــشت.
حوالی یک بحران اگزیستانسیال.
بعد از فـــــــــــــــــوت پــــــــــــــــــــــدرم،
و کلـــــــــــــــــــــــــــــــــــــی اتفاق دیگه،
که نمی‌دونـــــــم خوب بودن یا بد.
ولی انگار هرچی از واهـمه‌‌هام اومد وهــم بود.
و هر چی به نـــــــــــــدونستنه‌هام اضــــــــافه کرد،
زنــــــــــــــــــــــــــــــــــدگــــــــــــــــــــــــــــــی بـــــــــــــــــــــــــــــود.
القصـــــــــــــــه …
یه پیرمــــــــردی …
تو روســـــــــــــــــــــــــتا …
از دار دنیا فقط یه اســـب داشت.
که اونـــــــــــــــم گـــــــــــــــــــم مــــــــــیشه.
هم ولایــــــتی‌ها جمع میشن دورش،
میگن چه بــــــــــــــــد شد اینطوری شد،
میگه نمی‌دونیم بــــــد شد یا خوب شد.
می‌پرسن چی داری میگی،
کل زندگیت همون یه اسب بود،
اونم گذاشـــــــــــــــــــت رفـــــــــــــــــــــــــت.
تازه میگی نمی‌دونیم خوب شد یا بد شد!
چــــــــــــــــــــند روزی می‌گــــــــــــــــــــــــــــذره.
اسبه با یه مادیـــــــــــــــون بر مـــی‌گرده.
همـــــــــسایه‌ها میگن چه خـــوب شد،
اســـــــــبات شـــــــــــــدن دو تـــــــــــــــــــــــــا!
میگه نمی‌دونیم خوب شد یا بــد شد.
میگن الان دو تا اســـــــــــــــــــــــب داری،
مــــــــــــــــــــگه میــــــــــــشه بـــــــــــــد باشه!
چـــــــــــــــــــــــــند وقـــــــــــــــــتی می‌گــــــــــــــذره.
پسر پیرمرد با اسب جدید میره ســــواری.
میوفته زمــــــــــــین و پـــــــــــاش می‌شکنه.
هــــــــــــــــــــــمه تاســـــــــــــــــــــــف مـی‌خورن:
– چـــــــــــه بــــــــــــــــــــــــــد شـــــــــــــــــــــــــد … .
باز میــگه نمی‌دونیم بد شد یا خوب شد.
تو همون روزا پادشــــــاه،
همه پسرای جــــوون رو،
جمع می‌کنه ببره جــــنگ.
جنگی که توش کلی سربــــــــــــــــــاز کشته میشن.
پسر پیرمرد بخاطر شکستگی پاش معاف میشه.
ولی نمی‌دونیم خــــــــــــــــوب شد یا بـــــــــد شد … .
خلاصه که داشتم می‌رفتم شــــــــــــــــــیراز.
نه هتــــــــــــــلی که می‌خواستم جـــــــا داد.
و نه تاریخی که می‌تونستم پرواز داشت.
این بود که شیراز شــــــــــــــــــــــــــد اصفهان.
نمی‌دونم خوب شد یا بـــــــد شـــد.
فقط می‌دونم شســـــــــــــــت و برد.
هر چی چربی ماسیــــــده بریونی،
تو له‌له گرمای ظهر خــــــــــرداد رو،
هر چی کشمکش بیــــــــــــــــــهوده،
با یــــــــــــــــار بیـــــــــــــــــــــــهوده‌تر رو،
هر چی مزاحم نوامیــــــــــــــــــــــس،
روی ســــــــــــــــی‌وپــــــــــــــــــــــــــل رو،
هر چی نگاه غضـــــــــــــــــــــــب‌ناک،
به زلــــــــــــــف پریـــــــــــــــــــــشون رو،
و هر چی دیــــــــــــــــــــــــــــــگه رو که،
از سفر ۱۵ سال پیش مونده بود،
همـه رو شـــــــــــــــــــست و بــــــــــــرد.
با مــــــــــــــــــــــاهان و مریــــــــــــــم آشنا شدم.
یه جــــــــــــــــــــــــــــون اضــــــــــــــــــــافی گرفتم،
برای حـــــــــــــــــــــــــــل و فصل چند بحــــــران.
و سوگ برام قــــــــــابل تحـــــــــــــــــمل‌تر شد.
اینجا-و-اکنون-های ســــــفر به اصفهان رو،
تــو ویدیوی راهنمای گیاه‌خواری گذاشـتم.
تو اصفهان هر جا دلتون رفت،
باهـــــــــــــــــــــــــــــــــاش بـــــــــــــــرید.
هــــــــــــــــــــــــــــــــــر جـــــــــــــــــــــــــــــــــــــا،
ولـــــــــــــی نه با هـــــــــــــر کـــــــــــــــــی.
مخصوصا با پیرزنهای گانــگستری که دخترای غیربومی سه‌پایه به دستِ ساکنِ هتل مرمت شده‌ی کوچه بالایی رو طعمه می‌بینن.
بهم پیشنهاد کرد یه خونـه در دست بازسازی،
که قراره بزودی اقامتگاه بشه رو نشـــونم بده.
کــــــــــــلمه مـــــــــرمــــــــــــــت رو کــه شنیـــــــــــــدم،
زوال عقــــــــــــــــــــــــــــــــلم عــــــــــــــــــــــــــــــــــــود کرد.
دنبالـــــــــــــــــــــــــــــــــش راه افتـــــــــــــــــــــــــــــــــــــادم،
تو کوچــــــــــــــــــه پـس کوچـــــــــــــه‌های اصفهان.
وارد عـــــــــــــــــــــــــــــمارت که شـــــــدیم،
تــــــــــــازه به خــــــــــــــــودم اومـــدم … .
از ایــن خـــــــــــــــــــــرابـــــــــــــــــــــه‌ای که،
چـــــــــــــــــــند تا کــــــــــــــــــــارگــــــــــــــــــــر،
یــــــــــــــــــــــه پـیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرزن و،
یه دخـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــتر رفـت توش،
می‌تونــــــــــــــــــــــــــــــــست فقـــــــــــــــــط،
چند تا کارگر و یه پیرزن بیرون بیاد.
پخش مســـــــــــــــــقیم تـــــــــــــــــراژدی تو سَرم،
با سوالات گانـــــــگستره‌ی آماتور قـــــــطع شد.
– آقا اینجا تا ۳ ماه دیگه تموم مـــــــــــــــیشه،
ایــــــن خانــــــــــوم بــــــــــــیاد بــــــــــــــــــــــــــمونه؟
+ نه خانوم … حــــــــــداقل یه سال کار داره!
به زور خودمو از سوراخــــــــــی که،
به اسم درِ هتـــــل باز کرده بودن،
کشــــــــــــــــــــیدم بـــــــــــــــــــــــــــــیرون.
البته به زور فیزیــــــــــــــــــــــــــکی نه،
زور روانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی.
لبخنــــــــــــــــــــــــــــــــدای هول هولی،
جمله‌های تاییـــــدی از سر-وا-کنی،
خدافـــــــــــــــــظی دستپـــــــــــــــــاچـــــه.
پـــــــــــــــــرده آخــــــــــــر، دم در حـــــــــــــــــــیاط خونه‌اش،
داشت دور شدن طعمه رو تماشا می‌کرد که داد زد:
ماهــــــــــــــــی چـــــــــــــــــــــــــقدر می‌گـــــــــــــــــــــــــــــــــیری؟!
اگه به نظرتون مسائل اگزیستانسیال زیادی شیکه،
و ســـــــــــــــــــــــــراغ شـــــــــــــــــــــــما نــــــــــــــــــــــمـــــــــــــــیاد،
پـــــــــــــــــــــــست اضطراب مرگ رو حتـــــــــــــــــما ببینید.
اگه از این پــــــــــــست خوش‌تون اومــــــــــــــده می‌تونید،
پست‌های دیگه‌ای رو هم که مستقیم یا غیرمستقیم،
به عشقــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوحال مربوط هستن رو ببینید:
- مشروب و چیزایی که درباره‌اش نمی‌دونید
- راهنــــــــمای سفر به سیستان و بلوچستان
- چیزایی که باید قبل از گل کشیدن بدونید
- راهنمای سفر به قـــــــــــشم، هرمز و هنگام
- ایــــــران از نـــــــگاه توریـــــست‌های امریکایی
- راهنــــــــــــــمای ســــــــــــــــفر به کــــــــــــــردستان
- تعدد رابطه جنسی : تنوع‌طلبی یا اختلال؟
- راهــــــــــــــــــــــــنمای ســــــــــــــــفر به یـــــــــــــــــــــزد
برای اطلاع از پست‌های جدید صفحه اینستاگرام و کانال یوتوب خانوم میم رو دنبال کنید.
_________ نوبت شماست _________
تجربه و دیدگاه شما می‌تونه به دیگران کمک کنه تصمیمات بهتری بگیرن :)
سلام
روح مرحوم پدرتون قرین آرامش…
گاهی یه چیزهایی پیش میاد که اگه برنامه براش میریختی به این خوبی درنمیومد ، مثل دو سفرکوتاه اخیر من که سر از یک کاروانسرای عباسی درآورد در کوهپایه و خوردن یه غذای سنتی :)
وای خدای من
چیزی که برای من باشد ،حتما به من می‌رسد وگرنه برای من نیست?